...راوی گوید: بعد از شهادت امام حسین (ع)
عمر بن سعد به یارانش ندا داد: کیست که
داوطلب شود بر بدن حسین (ع) اسب بتازذ؟
ده نفر از آن مردم ظالم داوطلب شدند که عبارت بودند از:
1- اسحق بن حوبه؛ آن کسی که پیراهن امام را غارت کرد. 2- اخنس بن مرثد 3- حکیم بن طفیل سبیعی 4- عمر بن صبیح صیداوی 5- رجاء بن منقذ عبدی  6- سالم بن خیثمه جعفی 7- صالح بن وهب جعفی 8- واحظ بن غانم 9- هانی بن ثبیت حضرمی 10- اُسید بن مالک، لعنهم الله. اینان کسانی بودند که با سم اسبان، پیکر مطهر حسین علیه السلام را پایمال نمودند به گونه ای که استخوان سینه و پشت و پهلوی حضرت را در هم شکستند!!
راوی گوید: این ده نفر به نزد ابن زیاد ملعون رسیدند، و اُسید بن مالک که یکی از آن ده نفر بود گفت:
(ما بودیم که با اسبان قوی هیکل سینه حسین را شکسته و پشت او را در هم کوبیدیم.)
ابن زیاد گفت: شما کیستید؟
گفتند: ما کسانی هستیم که با اسبان خود بر بدن حسین تاختیم و پشتش را خرد نمودیم، و مانند سنگ آسیا استخوان های سینه اش را نرم کردیم.
ابن زیاد ملعون دستور داد جایزه ناچیزی به آنها داده شود!
ابو عمر زاهد گوید: ما در احوال این ده نفر دقت کردیم، دیدیم همه آنها زنازاده بودند!
مختار این ده نفر را گرفت و دست و پای آنها را میخکوب کرد و بر پشت آنها اسب تاخت تا مردند.
                                                                                         کتاب لهوف سید بن طاووس رحمة الله علیه

وقتی طبیعت فارغ از قال و مقالم بود
بال ملائک در عزایت دستمالم بود
پیش از شروع اشک عالم گریه می کردم
یادم نمی آید دقیقاً چند سالم بود
من خود درخت روشنی بودم در آن ایام
چندانکه این خورشید چون یک سیب کالم بود
اندازه بال مگس تا گریه ام آمد
دیدم که سیمرغ بهشتی زیر بالم بود
چندین هزاران سال پیش از خلقت انگور
باده کشی و مِی خوری جزء کمالم بود
من قبل از این عالم تو را در نور می دیدم
لاهوت یا ناسوت شاید هم مثالم بود
                                                                 رضا جعفری

أَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ الَّذی سَمَحَتْ نَفْسُهُ بِمُهْجَتِهِ ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ أَطاعَ اللهَ فی سِـرِّهِ وَ عَلانِـیَـتِـهِ ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ فی تُرْبَتِهِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاِْ جابَـةُ تَحْتَ قُـبَّـتِهِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاَْ ئِـمَّـةُ مِنْ ذُرِّیَّـتِـهِ ، أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خاتَِمِ الاَْ نْبِیآءِ ، أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سَیِّدِ الاَْوْصِیآءِ ، أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ، أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خَدیجَةَ الْکُبْرى، أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سِدْرَةِ الْمُنْتَهى، أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ جَنَّةِ الْـمَـأْوى، أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ زَمْـزَمَ وَ الصَّـفا، أَلسَّلامُ عَلَى الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلَى الْمَهْتُوکِ الْخِبآءِ ، أَلسَّلامُ عَلى خامِسِ أَصْحابِ الْکِسْآءِ، أَلسَّلامُ عَلى غَریبِ الْغُرَبآءِ ، أَلسَّلامُ عَلى شَهیدِ الشُّهَدآءِ ، أَلسَّلامُ عَلى قَتیلِ الاَْدْعِیآءِ ، أَلسَّلامُ عَلى ساکِنِ کَرْبَلآءَ ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَکَتْهُ مَلائِکَةُ السَّمآءِ، أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ذُرِّیَّتُهُ الاَْزْکِیآءُ ، أَلسَّلامُ عَلى یَعْسُوبِ الدّینِ ، أَلسَّلامُ عَلى مَنازِلِ الْبَراهینِ ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْئِمَّةِ السّاداتِ ، أَلسَّلامُ عَلَى الْجُیُوبِ الْمُضَرَّجاتِ ، أَلسَّلامُ عَلَى الشِّفاهِ الذّابِلاتِ ، أَلسَّلامُ عَلَى النُّفُوسِ الْمُصْطَلَماتِ ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْرْواحِ الْمُخْتَلَساتِ ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسادِ الْعارِیاتِ ، أَلسَّلامُ عَلَى الْجُسُومِ الشّاحِباتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الدِّمآءِ السّآئِلاتِ ، أَلسَّلامُ عَلَى الاَْعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُشالاتِ، أَلسَّلامُ عَلَى النِّسْوَةِ الْبارِزاتِ، أَلسَّلامُ عَلى حُجَّةِ رَبِّ الْعالَمینَ،
سلام بر حسین که جانش را تقدیم نمود ، سلام بر آن کسى که در نهان و آشکار خدا را اطاعت نمود ، سلام بر آن کسى که خداوند شفا را در خاکِ قبرِ او قرار داد ، سلام بر آن کسى که (محلِّ) اجابتِ دعا در زیرِ بارگاه اوست ، سلام بر آن کسى که امامان از نسل اویند ، سلام بر فرزندِ خاتم پیامبران ، سلام بر فرزند سرور جانشینان ، سلام بر فرزند فاطمه زهراء ، سلام بر فرزند خدیجه کبرى ، سلام بر فرزند سدرة المنتهى ، سلام بر فرزند جنّة المأوى ، سلام بر فرزند زمزم و صفا ، سلام بر آن آغشته به خون ، سلام بر آنکه (حُرمَتِ) خیمه گاهش دریده شد ، سلام بر پنجمینِ اصحابِ کساء ، سلام بر غریبِ غریبان، سلام بر شهیدِ شهیدان ، سلام بر مقتولِ دشمنان ، سلام بر ساکنِ کربلاء ، سلام بر آن کسى که فرشتگانِ آسمان بر او گریستند ، سلام بر آن کسى که خاندانش پاک و مطهّرند ، سلام بر پیشواى دین ، سلام بر آن جایگاههاى براهین و حُجَجِ الهى ، درود بر آن پیشوایانِ سَروَر، سلام بر آن گریبان هاى چـاک شده، سلام بر آن لب هاى خشکیده، سـلام بر آن جان هاى مُستأصل و ناچار ، سـلام بر آن ارواحِ (از کالبد) خارج شده ، سلام بر آن جسـدهاى عـریان و برهـنه ، سـلام بر آن بدن هاى لاغر و نحیف ، سلام بر آن خون هاى جارى ، سلام بر آن اعضاىِ قطعه قطعه شده ، سلام بر آن سرهاىِ بالا رفته (بر نیزه ها)، سلام برآن بانوانِ بیرون آمده (از خیمه ها)، سلام بر حجّتِ پروردگارِجهانیان،
اینها تنها بخش کوچکی از ناله های مهدی فاطمه در رثای جدش سید الشهدا است...

هو
چند هفته پیش رفته بودم یکی از مجالس روضه اباعبدالله علیه السلام؛ روضه خوان گفت من نمی دونم حافظ این شعرو برای کی گفته:

زان یار دلنوازم شکری است با شکایت                           گر نکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت
بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم                                   یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت
رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس                                     گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا                                  سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می پسندی                       جانا روا نباشد خونریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود                                از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود                                   زنهار ازین بیابان وین راه بی نهایت
ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم                                         یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست                                     کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم                                         جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد ور خود بسان حافظ                                 قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت

تنها نه خون به داغ پدر از بصر گریست          هر جا که آب دید به یاد پدر گریست

چون دید گوسفند ذبیحی به هر کجا               آهی کشید و سخت ز سوز جگر گریست

از داغ جانگداز شهیدان کربلا                       هم در حَضَر گریست و هم در سفر گرسیت

با یاد تشنه کام شهید لب فرات                     از صبح تا به شام و ز شب تا سحر گریست

از سرورمان امام صادق علیه السلام روایت شده است:
کسی که پیش او مصائب ما را یاد کنند، اگرچه دیدگانش به اندازه بال مگسی اشک بریزد، خداوند گناهانش را هر چند مانند کف دریا باشد؛ بیامرزد.

کتاب لهوف سید بن طاووس (ره)